Week 1

20-10:
Wim & Margriet hebben ons om 9.00 naar het vliegveld gebracht in Dusseldorf. Na het inchecken bleek dat we niet meer konden roken. Jeroen heeft stiekem op de wc een peukje gerookt, Odika was daar te schijterig voor. We zijn in Libie gestopt om over te stappen, een dorre droge bedoeling met een negatief beladen sfeertje. Maar we konden roken! Om 19.00 zijn we vanuit Libie vertrokken naar Accra, waar we om 22.00 lokale tijd (Nl-tijd 24.00) arriveerden. Met een veel te dure taxi naar hotel Crown Prince. Wc's deden het niet, douches werkten nauwelijks (pisstraaltje koud water), dus we voelden ons meteen thuis! Samen een paar drankjes gedronken tussen de mensen die op auto's en in de bosjes bij het hotel lagen te pitten en we hebben ons goed vermaakt!
21-10:
We zijn op zoek gegaan naar Salvation Army, waar we de nacht door zouden brengen. Eerst een bank gezocht om Traveller Cheques in te wisselen. We moesten een uur wachten, omdat de medewerkster van de bank iets te nauwkeurig was en Odika's handtekening niet klopte. Uiteindelijk was alles geregeld en hebben we Salvation Army gevonden. Er bleken twee dromatories te zijn, 1 voor mannen en 1 voor vrouwen. We hebben die nacht dus apart doorgebracht. Wel een goede manier om anderen te ontmoeten. We hebben ons daar met emmertjes moeten wassen, omdat de douches en wc's niet werkten. Waar hebben we dat toch eerder gezien? In de stad proberen de lokalen op je emoties in te spelen en je met vleierij en mooie praatjes van alles aan te smeren. Jeroen moest hier erg aan wennen en werd er soms ff gestoord van, Odika kende dit al maar werd er toch nog gestoord van.
22-10:
Florence, van Salvation Army, heeft ons meegenomen naar een lokaal fufu-eettentje. Dit was erg heet, maar wel lekker. Op eigen houtje hadden we dit nooit gevonden. Na de overheerlijke, maar veel te grote portie voer zijn we met een Tro-Tro (veel te volgepakt busje) naar Kokrobite gegaan.In Kokrobite, een klein en arm dorpje dat oogt als een ghetto, hebben we een hutje gehuurd bij Big Milly's Backyard. Een mooir beach-resort, wederom zonder stromend water! Een emmertje water halen....geen twee emmertjes pompen. Met je emmertje naar een waterput om je vervolgens in een ronde stenen douchruimte (afgesloten door een kokosmat) te wassen. Toch voelde het als een ware verfrissing! We hebben vaak en lang geprobeerd om de verrekte waterkoker met reisstekker aan de praat te krijgen, maar na vele pogingen en irritaties hebben we besloten om de moeite op te geven. Grmmblll... Daar zit je dan met je maandvoorraad Nescafe. In de nacht bleek dat de waaier boven ons bed er om de haverklap mee opheild, omdat de generator voor de stroom er mee kapte. Erg warme nachten. Jeroen werd uit zichzelf om 5.45 uur wakker (?!?!!!) en wist niet wat hij meemaakte.
23-10:
Kokrobite, we kwamen er achter dat Ghana de afgelopen jaren veel armer is geworden. De wereldwijde recessie heeft hier zeker mee te maken, evenals de machthebbende president. Jeroen was erg onder de indruk van de armoede en de kleine hoeveelheid inkomen waar de mensen mee rond moesten zien te komen. 's Avonds in bed echt aangeslagen en verdrietig. We hebben Ja-Jah Wilson ontmoet, een aardige oude rasta die ons het dorpje heeft laten zien en vele mooie, al dan niet ware, verhalen te vertellen had. Een erg leuke man die ons wat wijzer heeft gemaakt over het doen en laten in Kokrobite.'s Middags vertrokken we naar Cape Coast.
24-10:
Cape Coast, verwonderlijk hoe aardig en behulpzaam de veelal arme mensen hier zijn. Vaak proberen ze je iets aan te smeren, maar van de andere kant lopen ze, als je ze de weg vraagt, een kilometer met je mee zonder daar iets voor te vragen. Cape Coast is een mooi vissersstadje aan de westkust van Ghana. Vriendelijke mensen en iets minder armoede dan in Kokrobite. We waren alletwee nog steeds gaar van het op en neer gestuiter over de Ghanese drempels, vierkante blokken beton in de weg zonder oplopende kanten. We hebben een kamer gehuurd in Sammao Guesthouse met, wonder boven wonder, een douche en een plee! 't Is wel boven de rand hangen, maar we hebben heerlijk gescheten en lekker gedouched (nog steeds ijskoud water). Ons geld was bijna op en we moesten weer naar een bank. Het blijkt dat die in Cape Coast op vrijdag al vroeg sluiten en we hebben het vrijdag, zaterdag en zondag moeten over bruggen met een gezamenlijk budget van 40 Cedis (+/-26 Euro). Eten bij straattentjes en niet te veel biertjes dus. Het eten bij de straattentjes hebben we geweten! Het was maar goed dat we een plee hadden, want die hebben we dat weekend erg vaak bespattert!!! Zondag hebben onze strontstroom weten te stoppen met brood met biscuits! Dat heeft geholpen. KLeine bijkomstigheid is dat je pleepapier hier niet in de plee gooit, maar in een plastic zakje of vuilnisbak, erg goor idee! Toen was er nog het strand op Cape Coast, oftewel de openbare toilet. Odika hoopte op een schoon en wit strand, maar trof een bruine stinkzooi aan en was meteen chagrijnig! Tot zover het stran en met de broekspijpen omhoog weer terug naar het dorp. We zaten midden in een Ghanese begrafenis, die duren een heel weekend. Harde muziek (reggae en kerkzang) tot diep in de nacht. Om 7.00 in de ochtend begon het weer van voren af aan, erg apart om mee te meken.
25-10 & 26-10:
We hebben het weekend overleefd en veel met loklale mensen gesproken, erg leuk en leerzaam. Jeroen voelt zich inmiddels ook thuis en schrikt niet meer van de armoede, ook al is die nog steeds zichtbaar en voelbaar. Goedkope biertjes smaken prima en we weten inmiddels waar we wel en waar niet moeten eten. Hier hebben de Ghanezen ons bij geholpen. Je ontmoet een hoop vreemde mensen. De mannen vinden Odika wel een lekker ding, maar lijke Jeroen nog interessanter te vinden met zijn brede schouders en tattoo! Hij wordt van het ene handje schudden in het andere getrokkene. Odika vind het niet heel erg dat ze nog niet ten huwelijk is gevraagd.
27-10 Eindelijk een internet cafe! Vandaag naar Elmina geweest, een plaats met een groot slaven-fort uit de koloniale perioede. Triest om te zien, maar goed om een keer mee te maken. KLeine donkere keldertjes waar vierhonder mensen met hun nagels in de muren hebben gekrabt en gesmeekt voor hun leven. Wat een duistere bedoeling! Jammer dat het zo uitgebuit wordt door de overheid, want het is erg duur en stelt qua rondleiding niet veel voor. Dit was het voor nu, tot het volgende internetcafe!!!!
GRTZ UIT GHANA