Kumasi, Offinso & Tamale

Daar zijn we weer! Internetcafeetjes vind je hier veel, maar om er verbinding te krijgen is weer een heel ander verhaal. Maar hier nu in Tamale lukt het weer een keer. Zie hier het vervolg van onze reis, vanaf Cape Coast:

27-10:
Een echte zondag, lamballen en op het dakterras van 4 verdiepingen hoog naar de zee, palmen, adelaars en andere vogels kijken en biuer drinken. Heerlijk! De spuiterij is inmiddels verleden tijd en we hebben onze stoelgang aan weten te passen aan de afrikaanse voeding. Als je een beetje oplet waar je eet is het goed te doen, hoewel het meestal voor westerse begrippen te wensen over laat. We hebben eindelijk fatsoenlijke koffie gevonden en daar hebben we flink van genoten, evenals van het stromende water en de doorspoel-wc's. Na ons bezoek aan Elmina Castle (slavenfort, maar volgens mij hebben we die in het vorige verslag al omnschreven) hebben we besloten om de volgende ochtend naar Kumasi te gaan.

28-10:
Om 8.00 waren we op het STC-station, nadat we ons een keer niet hebben laten naaien door een taxi-chauffeur. Hij was erg teleurgesteld toen hij maar 1 Cedi van ons kreeg, haha! Vervolgens hebben we van 8.00 tot 14.00 op de bus kunnen wachten en hebben we tijd gedood met water, cola en gesprekken met lokale bevolking. Leuke mensen hier in de streek en helemaal niet zo opdringerig. Van 14.00-18.00 hebben we in een snikhete bus met airco gezeten. De airco werkte wel, maar wij zaten achter in de bus net boven de motor. Heet heet heet! Uiteindelijkk op de lek van bestemming aangekomen en met de taxi naar een hotel gegaan. Toen bleek dat dit volgeboekt was, rekende de taxichauffeeur dubbel (!) om ons naar een andere plek te brengen. Die ghanese koekenbakkers blijven het maar proberen. we zijn in een of andere achterbuurt terecht gekomen, waar we een hotel met een vrije kamer en een gigantisch groot en doorgezakt bed hebben genomen. Toen we een colaatje bestelden, moesten we bijna een uur wachten op onze koude versnapering. Zonder eten, maar verfrist door de cola zijn we gaan pitten.

28-10:
Weer een erg korte nacht, om 5.45 wakker en meteen onze spullen gepakt en een goedkope (!) taxi naar een hotel in het centrum genomen. Hotel de Kingsway is erg leuk & met een gedeelde badkamer met douche en toilet. Jammer dat het water het gedurende ons verblijf daar (3 dagen) niet deed. 's Avonds zijn we bij Vic Baboo's gaan eten en hebben we een broodje hamburger gehad. We waren erg verheugd om weer een keer westers voer te proeven, maar het bleek een illusie. Op de kaart stond rundvlees, maar het smaakte naar geit. Wel lekker vol gevoel door de hoeveelheid vlees, want dat eten ze in Ghana vanwege de prijs niet veel. Daarna lekker biertjes gedronken en op de hotelkamer naar de superslechte Ghanese tv-zenders gekeken. Het lijkt wel jaren 80!

29-10
Odika had cremespoeling in haar haren toen het water ermee ophield, Jeroen moest zich nog douchen. Dat is dus weer een bucket-wash geworden. We beginnen er al aan te wennen en je wordt er ook lekker door opgefrist. Stromend water is een heerlijke luxe! Mede door de Lariam (anti-malaria medicatie) en waarschijnlijk ook door Afrika dromen we alletwee erg heftig en levendig. De meest absurde dingen komen voorbij en soms is het lastig om ze van de werkelijkheid te onderscheiden. We zijn naar Kejetia market geweest, de grootste markt van west-Afrika. Wat een gekkenhuis. 25 hectare kraampjes op elkaar gepakt. Een wirwar van smalle doorgangen waar het letterlijk zwart ziet van de mensen. Na een kleine drie kwartier werden we alletwee bijna claustrofobisch en zijn we weer terug gegaan. Kumasi is een leuke plek en de mensen zijn okee, we vermaken ons hier prima. Het is alleen moeilijk om goed eten te vinden hier. 's Avonds alletwee behoorlijk last van onze maag en darmen. Odika heeft over moeten geven en Jeroen was weer aan de flubber, maar toen het er eenmaal uit was ging het beter. Hygiene is hier vaak ver te zoeken. Op straat ruik je de pislucht uit het open riool en vanuit plekken die we niet eens willen weten. Lekker pitten en dan naar Offinso, de plek waar Odika vrijwilliger is geweest.

30-10:
We zijn nazar Offinso gegaan met de trotro (taxibusjes die continue een route op en neer rijden en zoveel mogelijk mensen in een busje proppen). Soms zit je wel met 25 man in een busje waar er in Nederland 9 in mogen. In Offinso hebben we gevraagd naar mr. Ack en na een tijdje te hebben rondgelopen kwam hij aangereden in zijn busje. Hij was erg blij en verrast om Odika weer te zien en omhelsde ons alletwee. Hij ging naar Kumasi en vroeg ons met hem mee te gaan, zodat hij ons morgen op kon laten halen en ons onderdak bij hem kon bieden. We moesten alleen "even" een tussenstop maken bij een "arts". Deze korte stop duurde een kleine 4 uur en we hadden alletwee geen flauw benul waar we nu op aan het wachten waren. Mr Ack was Jeroen behoorlijk in de maling aanm het nemen. Ik zou zijn dochter (Odika) van hem hebben gestolen en moest nu een knocking-ritual uitvoeren, waarbij ik 6 flessen dure drank, 1000,- Euro en een krat frisdrank aan hem moest geven om de goden gunstig te stemmen (en hem) en ons samenzijn te zegenen. Grappige man en een erg druk baasje, vooral voor een afrikaan! Na een lange rit met twee lichamelijk gehandicapte jongens in het busje (die erg aardig waren, maar ook wel triest) waren we dan weer in Kumasi. De gehandicapte jongens vertelden dat ze niet met hun vriendin mochten trouwen van de ouders, omdat hun kinderen dan ook gehandicapt zouden worden. Bijgeloof, want het was niet eens een aangeboren handicap. Ze zijn hier wel bijgelovig.

31-10:
Om 10 uur zouden we worden opgehaald door mr. Ack, de eigenaar van de plek waar Odiekske 3 maanden heeft gezeten. Na twee telefoontjes (ik ben er bijna) en 3 uur wachten waren we het beu. Net toen we het er over hadden om te gaan, kwam het busje dan eindelijk opdagen. Met Ghanezen moet je geen tijdsgebonden afspraken maken! Uiteindelijk zijnwe dan in Offinso, waar we hartelijk werden ontvangen door Mary (mr Ack's vrouw). We kregen een appartement op het terrein van de stichting voor gehandicapte kinderen. Na een rondleiding over het terrein (geweldig wat die man allemaal doet voor een hele hoop kinderen!)hebben we ons opgefrist en zijn we naar het huis van Ack gegaan. Lekker gegeten en niet eens misselijk geworden. Hij vertelde hoe Odika als een dochter voor hem is en ook hoe vaak hij bestolen is door medewerkers van de foundation. Hij was niet eens op de hoogte van een donatie van Odika's ouders aan de stichting. Nu had hij alles in eigen beheer en had hij de rotte appels er uit gegooid, zodat hij niet nog meer geld mis lopen voor zijn goede doelen. Het is hier erg heet en er is geen waaier of airco of koelkast. Lauw drinken, warme omgeving. Wel erg mooi en authentiek.

01-11 We hebben een dag meegeholpen op de stichting en gehandicapte kinderen bij hun huis opgehaald om ze naar de stichting te brengen voor fysiotherapie en verzorging. De meesten worden redelijk verzorgd, maar sommigen liggen de hele dag in een heret hokje in hun eigen pies en krijgen nauwelijks te eten. Het bijgeloof zegt dat de kinderen bezeten zijn,m waardoor ze niet altijd geaccepteerd worden door hun ouders. Op het terrein hebben we met de kinderen gespeeld en de twee andere vrijwilligers geholpen om ze te verzorgen. Ook hebben we een lezing in het Twi (lokale taal) bijgewoond van Mary, zij heeft een stichting voor alleenstaande moeders en HIV kinderen. Jeroen werd voor het blok gezet en moest een woordje doen voor 150 alleenstaande afrikaanse moeders. Na af te sluiten met een afrikaans bedankt kreeg hij applaus. Hierna hebben we geholpen voedsel uit te delen aan deze arme mensen. Ik voelde me net Unicef, heel vreemd om mee te maken. Toen hebben we de kinderen terug gebracht naar hun huizen en zijn we gaan eten en slapen.

02-11:
We zijn naar Boabeng Fiema gegaan, een monkey-sanctuary in het mnidden van het land. Het was een goede vier uur rijden over stoffige en hobbelige wegen en we hebben moeten onderhandelen als gekken om niet te veel te moeten betalen voor die sneaky taxichauffeurs, wat een opdringerige etters! Na een leuke rondleiding van een uur door een mooi stukje oerwoud hadden we veel apen gezien. Eentje probeerde onze tas te stelen en dat was hem nog bijna geklukt ook! Grappige dieren. Om 14.00 waren op de stofweg aan het wachten op taxis of trotro'a om weer terug te gaan naar Offinso. Deze waren drie uur later nog niet voorbij gekomen en we begonnen een beetje het gevoel te krijgen dat we vast zouden komen zitten in the middle of nowhere. We zijn 1,5 kilometer gaan lopen naar het dorpje Boabeng, waar we werden opgevangen door John Effe, een senior uit t dorp. Toevallig kende hij mr Ack en zo ging hij aan het werk om vervoer voor ons te regelen. Dit is 3 uur later nog niet gelukt, waardoor we genoodzaakt waren in het dorp te blijven. Een vrouw boodt ons haar huis aan en zei dat ze mr Ack ook kende van vroeger. Na dit eerst telefonisch bij mr Ack gechekt te hebben (we wwillen niet genaaidf worden) bleek het verhaal te kloppen en stemden we in. In de nacht hoorde je de apen en in de ochtend liepen ze over de daken. Erg bijzonder allemaal. We mochten niets betalen en werden goed verzorgd. Ze noemde ons familie en vond het erg leuk dat we er waren.

3-11's Ochtends vroeg een trotro kunnen bemachtigen en weer in de richting van Offinso gegaan.Daar nog een nacht doorgebracht en toen op weg Tamale, een stad in het noorden. Verslag hierover volgt, want de tyijd is op!