Tamale, Mole Park & Accra

4-11:
Vanavond laat in Tamale (in het noorden van Ghana) aangekomen. 't Was al donker en we moesten nog een guesthouse of hotel zien te vinden. Toen we uit de bus stapten kwamen er meteen allerlei jongeren op ons af die onze tassen wilden dragen of ons naar een hotel wilden begeleiden. Een van deze jongens, een dikkerd genaamd Mo (bijnaam Fat Joe), was minder opdringerig en kwam redelijk oprecht over. Hij is met ons meegelopen naar Hotel Al Hassan, wat bij aankomst vol bleek te zitten. Hij wist nog wel meerdere hotels, maar wij wilden eerst zelf kijken waar we naar toe wilden gaan. Ondertussen was een van de jongens ons vanaf de bushalte gevolgd, ondanks dat Fat Joe hem al een paar keer gezegd had dit niet te doen. Bij het hotel gaf Fat Joe hem een paar klappen en zei hem dat hij op moest zouten. Fat Joe vertelde dat die jongens je probeerden geld afhandig te maken en allerlei onware verhalen ophingen om zo medelijden op te wekken bij touristen. Wij vonden het allemaal maar een beetje verdacht en vertrouwden nog Fat Joe, nog die andere jongen volledig. Vanuit het hotel zijn we naar een guesthouse in de buurt (15 minuten) gelopen. We liepen door een erg duister en niet fris ogend achterbuurtje. Het was dat Fat Joe er nog steeds bij was, anders waren we niet deze buurt in gelopen. Iedereen leek Fat Joe te kennen en ze groetten hem allemaal, de een wat enthousiaster dan de ander. Sommigen leken helemaal niet blij te zijn met hem. Misschien omdat hij touristen belazerde, of juist omdat hij touristen beschermden zodat ze hen zelf niet konden belazeren. Wat de reden ook was, we waren erg op onze hoede. Het guesthouse had nog plek en we kregen een niet al te schoon, klein kamertje met eigen badkamer. Er was in Tamale al twee weken geen stromend water meer, dus we wisten al dat we weer een bucket-shower zouden nemen. We wisten niet dat er dode kakkerlakken en ander ongedierte met ons mee zou douchen, maar dat namen we maar voor lief. Nadat de medewerkers van het guesthouse ons slot hadden gerepareerd omdat de deur niet op slot kon, hebben we een fles Sprite op lichaamstemperatuur weten te bemachtigen bij een kraampje een paar straatjes verder op. We werden nog aangesproken door het jochie dat klappen had gehad van Fat Joe, hij waarschuwde ons dat we op onze spullen moesten letten (waren we toch al van plan) en Fat Joe niet moesten vertrouwen. Ze maken elkaar allemaal zwart in de hoop er zelf beter op te kunnen worden. Hierna zijn we een poging tot slapen gaan doen.

5-11:
Slapen valt niet mee als er de hele avond allemaal volk op straat herrie maakt. Het feit dat een gigantiche moskee naast het guesthouse om 3.45 uur de speakers op de toren vol open zet en er meer dan kwartier Allaaah W'hak'bar door de stad heen laat klinken maakte onze nachtrust er ook niet beter op. We zijn van 3.45 tot 7.00 in het guesthouse gebleven en hebben ons een beetje opgefrist en onze tassen vast ingepakt. Om 8.00 was Fat Joe alweer in het guesthouse, waar hij van de manager te horen kreeg dat het niet de bedoeling was dat hij zich daar begaf. Er ontstond een discussie tussen de manager en Fat Joe, waarbij Fat Joe uiteindelijk van het terrein af gezet werd omdat hij zich niet aan de gasten moest opdringen. Uiteindelijk zijn wij vertrokkene richting stad om naar de bank te gaan voor Cedis (Ghanees geld) en een ontbijtje te scoren. Fat Joe liep alweer met ons mee. We begonnen het vervelend te vinden en besloten hem te negeren. Bij de bank hebben we eerst een half uur gewacht, om daar vervolgens te horen te krijgen dat ze geen Traveller Cheques accepteren. Vreemd, want de Standard Chartered accpeteert die door heel Ghana wel, behalve daar dus. Vervolgens doorgelopen naar Barclays Bank, met Fat Joe nog steeds achter ons aan. Bij de bank stond een rij van een man of zestif of zeventig. We hebben twee uur gewacht voordat we eindelijk aan de beurt waren. Gelukkig accepteerden ze wel Traveller Cheques! We zijn daarna bij Giddipass iets gaan drinken en eten, het was lekker en schoon (hoera!). Daar een tijdje gezeten en wat gekletst met elkaar en een een lokale jongen (Jay). Jay heeft ons een internetcafe en supermarkt gewezen (het internetcafe waar het vorige verslag is geschreven. Na het internetten (waarbij je een kwartier wacht tot een pagina geopend is) zijn we richting de bussen gelopen, met onze baggage nog steeds bij ons. Het busstation was een gekkenhuis. Alle mensen liepen door elkaar heen en je werd van alle kanten geconfronteerd met verkopers van het een of ander. Gelukkig had Fat Joe kaartjes voor ons gereserveerd, waar we gewoon de vaste prijs voor hebben betaald. Hij was toch wel redelijk eerlijk tot nu toe, maar we bleven voorzichtig.... De bus kwam zo'n 4 uur te laat en we moesten erg dringen en proppen om onze baggage en onszelf een goed plekje te geven. Na lange vertraging gingen we dan eindleijk richting Mole National Park. Op naar de olifanten!!! Om 20.00, na een lange, schokkerig rit over een stoffig rood zandpad vol kuilen, waren we dan bij het Mole Motel. Onderweg bij de tussenstops nog verschillende bedelende kinderen nee moeten verkopen, waarna ze recht voor je gingen zitten en je net zo lang aan gingen kijken tot je er ongemakkelijk van werd en ze iets zou geven. Het ongemakkelijk laten voelen is ze gelukt, maar ze hebben niets gekregen. Op die manier zijn wij daar niet van gediend, dus de koppigheid kwam omhoog en de blik ging op oneindig! Vervelend, maar ja. We zijn ook erg rijke mensen in verhouding. Het Motel had een kamer voor ons gereserveerd. Wat was het daar mooi schoon en netjes zeg. We betaalden wel wat meer, maar heerlijk om weer eens in een frisse omgeving te zijn! Die nacht lekker geslapen en nog wat antilopen aan onze acherdeur gehad!

6-11:
Vanmorgen om 5.30 weer wakker, ons opgefrist en aangekleed voor de afari die we om 7.00 zouden hebben. Jeroen had er erg veel zin in en was binnen no-time buiten om naar de omgeving te kijken. Er liepen verschillende wilde zwijnen (Pumba's van de Lion King) en antilopen om het Motel heen. Deze beesten waren gewend aan mensen en niet gevaarlijk, want dat zijn wardhogs (wilde zwijnen met enorme slagtanden) in het wild wel. Om 6.30 waren al bij het information centre, waar de rangers hun geweren aan het laden waren en zich voorbereidden op de wandelsafari's. Om iets over zeven zijn we met een groepje van 5 (2 oostenrijkers, een ghanees en wij) samen met onze gids P.K. het park ingelopen. We hebben veel verschillende antilopen gezien, de bushbuck, cubs, waterbuck, maar ook bavianen en wardhogs. De wandeling ging door ruw gebied met begroeiing tot aan je bovenlijf. Dit maakte het soms moelijk begaanbaar en lastig om de dieren te zien. De gids vertelde ons dat er al zes dagen geen olifanten meer gezien waren en dat paar-seizoen voor olifanten begonnen was. De dieren leven dan niet in kuddes, maar gaan ieder afzonderlijk op zoek naar vrouwen of gaan vechten met andere mannetjes. We hebben wel sporen gezien van olifanten, maar geen enkelen grote, grijse reus tegengekomen. Jammer. Ondanks dat toch een erg mooie wandeling met veel dieren en planten. Na 2,5 uur was de safari voorbij en gingen we een hapje eten halen bij het Motel. Gebakken ei met brood, dat ging er wel in. We hebben meteen voor 's avonds eten besteld bij een restaurant buiten het terrein van het motel, bij lokalen bevolking. Dit bleek een van onze beste maaltijden te gaan worden! Gedurende de dag hebben we veel op het viewing-platform gezeten, een platform aan de raan van een groot klif met uitzicht over het lager gelegen gedeelte van Mole Park. Dit was een heerlijke plek om een gekoeld drankje over het landschap uit te kijken en dieren te spotten. We hoopten nog op een olifant, maar dat was ons niet gegund. Wel weer apen, antilopen, vlinders, vogels en krokodillen gezien. Odika is in de middag even gaan uitrusten op de akmer, terwijl Jeroen vele foto's heeft genomen vanaf het platform. Later op de avond zijn we naar het restaurantje gelopen, waar de rangers ook allemaal waren. We hebben samen met P.K. en D.K., twee erg leuke rangers, een biertje (0,625 liter per fles!) gedronken en flink met ze gelachen. Het eten dat we kregen was rice-balls met groundnutsoup vis. Lekker! We hebben echt zitten genieten. Kleffe rijst met pittige pindasoep met occra's (groenten) en een stuk zalm. Man, wat een goddelijke maaltijd was dat. Hierna een biertje gaan scoren en naar de hotelkamer gegaan. Daar keek Jeroen een keer op zijn telefoon en merkte dat hij een oproep van zijn vader had gemist. Meteen ging er een alarmbelletje rinkelen en dacht hij aan opa, omdat pap en mam niet zouden bellen als er niet echt iets aan de hand was. Toen hij pap aan de telefoon kreeg, bleek dat het vermoeden klopte en dat opa Fer overleden is. Hij heeft het een paar dagen erg zwaar gehad en is daarna in slaap gehouden, omdat hij echt niet meer wilde / kon leven. Jeroen was erg eenzaam & verdrietig en Odika heeft hem getroost en wat met hem over opa gekletst. Na een paar telefoontjes met oma, mama en broer heeft Jeroen besloten om te kijken of we eerder naar huis kunnen om bij de begrafenis te zijn.

7-11:
Om 4.00 's ochtends de bus van Mole naar Tamale gepakt (de enige directe busverbinding op een dag). Het beloofde weer een schokkende rit te worden. Onderweg stapten er allerlei lokale bevolking bij met erg veel baggage. De helft van deze mensen oogde niet fris en ze snoten hun neus leeg op de vloer. Overal om ons heen gore geluiden en vieze mensen, 't was geen pretje. Het was een normaal formaat bus, waar in Nederland zo'n 70 man in kunnen. In Ghana proppen ze tussen de 150 en 200 man in zo een zelfde bus. Het was zo druk en rumoerig en we hadden maar een korte, slechte nacht gehad (mede door het overlijdensbericht, natuurlijk) dat we ons alletwee kapot hebben geërgerd aan alles en iedereen. Na 5,5 uur rampzalige busreis waren we dan eindelijk weer in Tamale. De baggage-jongen van de bus, wilde ons onze twee Cedi wisslegeld niet geven en zei dat we 2 Cedis p.p per rugzak moesten betalen, terwijl dit twee dagen eerder 1 Cedi p.p. per rugzak was. We wilden hier met hem over in gesprek, maar hij lachte een keer flauw en liep weg. Zowel Odika en Jeroen hadden alletwee de neiging om boos te gaan worden en de discussie aan te gaan, maar we besloten na 5 minuten zinloze pogingnen het op te geven. We hadden echt zin om die bedrieger een klap te verkopen! Hierna zijn we naar het STC-station gegaan, waar je een luxe busreis met airco kunt boeken. Er was nog plek in een bus die rechtstreeks naar Accra (de hoofdstad) reed en we besloten die te nemen. We hadden er toen al 5,5 uur busreizen op zitten en kochten kaartejs voor een reis van 10 tot 12 uur en zo'n 800 kilometer. Wat een ontzettend lange zit. In de bus al telefonisch geprobeerd onze vliegtickets te verzetten naar een eerdere datum. Dit bleek nog niet zo gemakkelijk. De contactpersoon in Afrika sprak nederlands, wat het communiceren wel iets gemakkelijker maakte. Hij vertelde dat het ons zo'n €325,- zou gaan kosten om de tickets om te zetten. Telefonisch toegezegd dat hij de tickets maar moest gaan regelen. Een paar uur later kregen we een SMS-je van hem dat het niet lukte en dat we zaterdag amar naar een reisbureau in Accra moesten gaan. Wat een koekenbakker. Om 1.00 in de nacht kwamen aan in Accra, waar de taxichauffeurs ons probeerden te naaien (verassend). We hebben dit niet laten gebeuren en toch een taxi naar het guesthouse weten te krijgen. In het guesthouse hebben we nog wat gedronken en de busreis van ons af gewassen om daarna lekker te gaan slapen.

8-11:
Op tijd opgestaan om naar Osu (gedeelte van Accra) te gaan. We hebben daar een ontbijtje genuttigd met gebakken ei, spek entoast met een groot glas vruchtensap. Goed joh! Vervolgens zijn we naar het reisbureau gegaan en stelden we ons in op het ergste. De banken zijn in het weekend namelijk dicht, dus als we zouden moeten betalen hadden we een probleem en konden we niet terug naar huis. De vrouw bij het reisbureau was erg behulpzaam. Het was een ghanese, wat erg gunstig was want ze hechten daar erg veel waarde aan familie en begrafenissen. De vrouw concoleerde ons met het verlies en regelde binnen tien minuten een ander ticket voor ons. We hoefden niets te betalen! Zo zie je maar weer dat alles mogelijk is en dat soms uit een onverwacht hoekje kan komen.Vol goede moed zijnn we naar buiten gelopen om nog even de stad in te gaan. We hebben wat souvenirs gekocht en om 10.30 's ochtends al een biertje op opa gedronken. Daarna zelfs nog een. Tegen de middag zijn we een hapje gaan eten in een lokaal tentje. We hadden daar al zitten drinken en het oogde wel fris en okee. Er was een open keuken en die oogde ook schoon. Het eten bleek echter niet onze smaak, slijmerige fufu, slijmerige soep en een vissenkop met een klein beetje vlees aan de zijkanten. We hebben het laten staan en zijn gegaan. Bah! 's Avonds zijn we in de buurt van het guesthouse naar restaurant White Bell gegaan. Dit bleek een spuerkeuze! De kip-khebab en de knoflook-kip smaakten fantastisch en het was een leuke plek om te zitten. Na het eten zijn we teruggelopen naar het Guesthouse Lemon Lodge om te gaan douchen en lekker onderuit op bed naar duffe ghanese tv te kijken. Een flim over Martin Luther King gezien en wat reggaeoptredens bij een soort toppop variant. Vervolgens gaan pitten met de knoflooksmaak nog in de mond.

9-11:
Vandaag gaat ons vliegtuig om 23.25 terug naar Libië. De tassen op ons gemak ingepakt, nadat we zowaar een keer tot 7.30 hebben geslapen. De douche deed het nog maar net, dus we moesten opschieten. Het leek er op dat het water er mee uit ging scheien. Gelukkig hebben we ons alletwee nog ff kunnen douchen, alvorens we met al onze baggage naar White Bell zijn gelopen (waar we gisteren hebben gegeten). Het was ons daar zo goed bevallen dat we hebben besloten om daar met onze baggage heen te gaan en daar te wachten tot een uurtje of 19.00. We hebben een continental breakfast gegeten, waarna we alletwee bomvol zaten en hebben lekker koffie gedronken. Om de beurt zijn we even gaan wandelen en Jeroen heeft nog in zijn psychologieboek zitten lezen. De tijd leek erg langzaam te gaan, maar ineens was het een uur of vijf. We hebben avondeten besteld (hetzelfde als de dag er voor) en lekker van onze laatste ghanese maaltijd zitten genieten. Na een biertje en een colaatje hebben we vervolgens een taxi naar het vliegveld gepakt. We waren er om 19.30 en konden een half uur later al inchecken. Dit ging allemaal goed en om 21.00 waren de douane en politie e.d. allemaal gepasseerd. Na 30 paspoortcontroles waren dan bij de Gate. We hebben tot 23.15 films zitten kijken en zijn toen het vliegtuig ingestapt. Op naar Holland. Het voelde allemaal erg onwezenlijk, vooral door het overlijden van opa maar ook door het zo snel vertrekken terwijl we eigenlijk nog 6 dagen hadden. Toen we eenmaal op het vliegveld waren hadden we wel alletwee het gevoel dat we veel gezie en gedaan hadden, dus het was toch een goede vakantie. In het vliegtuig (Afriqiyah Airways) kregen we gekookte aardappels met erwtjes en wortels en vis. Ik wist niet dat Afrikaanse luchtvaartmaatschappijen dat ook serveerden! We lieten het ons goed smaken en zijn daarna in slaap gevallen.

10-11:
Om 6.00 arriveerden we in Libië, de hoofdstad Tripoli. Het was nog rustig op het vliegveld en we hebben een kofietje gedronken. Na het inchecken voor de vlucht van 8.40 naar Düsseldorf hebben we nog met een ghanese man en en nederlandse man zitten kletsen (ze woonden beiden in Ghana) over hun belevingen van het land Ghana. Vervolgens zijn we in het vliegtuig naar duitsland gestapt. Erg typerend was dat de toestellen tussen Ghana en Libië geen tv-schermen hadden en er veel minder netjes uitzagen, dit in tegenstelling tot de toestellen die naar Europa vlogen. Het toestel naar Düsseldorf had een compleet multimedia-pakket. Je kon films kijken naar eiegen keuze, muziek luisteren, spelletjes spelen enz. We hebben naar Kung-fu Panda en Whorton sees a Who gekeken onder het genot van een superdeluxe arabisch ontbijt. kalfsworstjes met veel knoflook, broodjes met goudse kaas, dadels, abrikozen, thee met honing en vruschtenkwark. We zaten alletwee stampvol en voelden ons voldaan. Duitsland kwam alweer dichterbij en we kregen alletwee zin in ons huisje, onze hond en onze vrienden en familie. Op het vliegveld bleek dat Odika's rugzak (met daarin medicijnen tegen malaria, de pil, ondergoed, kleding, souvenirs en toiletartikelen en nog wat meer) niet mee was gekomen met de rest van onze spullen. Hier dus eerst een en ander voor moeten regelen en toen naar de uitgang. Allebei onze ouders tonden ons op te wachten en dat was een leuke verassing. We hebben samen een kop cappuccino gedronken en zijn toen naar de auto gegaan en terug naar Gennep!